Ciasto marchewkowe bez glutenu / 6 urodziny bloga!

Wczoraj wieczorem myślałam o publikacji tego przepisu.

Myślałam o tym, że jest już jeden marchewkowiec na blogu i cofnęłam się w czasie do tamtego wpisu.. dopiero po chwili doszło do mnie, że pierwsze urodziny bloga świętowałam postem z przepisem na ciasto marchewkowe, a zaraz potem, że przecież kolejne są już dziś!

Często zapominam o tej rocznicy, czuję, że to było już tak dawno temu, ale skoro już taki zbieg okoliczności się nadarzył, to dokładnie po pięciu latach pojawi się nowe, urodzinowe ciasto marchewkowe bez glutenu.

Oczywiście była też chwila refleksji, która przedłużyła się nawet do dziś, bo chciałam napisać coś więcej niż dwa zdania i jakoś tak przyszło mi do głowy, że wcale się nie znamy.

Bardzo często dochodzę do wniosku, że nigdy nie dałam się poznać swoim obserwatorom, raczej rzadko pokazywałam siebie w mediach społecznościowych (trochę więcej jak już pojawił się instagram), a już na pewno nigdy nie dzieliłam się z Wami jakoś specjalni swoim życiem prywatnym. Może to i dobrze? Może nie? Sama nie wiem, ale chyba wolałabym, żeby Dietetyczne Fanaberie kojarzone były z osobą/blogiem, a nie jakimś tam facebookowym fanpagem, który publikuje zdjęcia jedzenia.

Nie nadrobię oczywiście tych sześciu lat, ale pomyślałam, że dla Was i dla siebie przybliżę w dużym skrócie te lata, które razem spędziliśmy. No to jedziemy!

2011 - Grudzień, blog wystartował. Jestem na drugim roku dietetyki na ŚUM, oprócz tego pracuję jako modelka i jestem świeżo po swoim pierwszym kontrakcie w Chinach. Kompletnie nie mam jeszcze pojęcia na temat zdrowego odżywiania, zamieniłam kanapki na płatki kukurydziane z mlekiem, liczę kalorie i myślę, że jestem fit. Głowy nie dam, ale chyba wracam na jeden sezon do pół-profesjonalnej gry w tenisa stołowego, czym zajmowałam się przez 8 lat od podstawówki.

2012 - 2 i 3 rok studiów, blog zaczyna nabierać rozgłosu, blogerów kulinarnych jest na tyle mało, że regularne, sensowe posty oraz fajne pomysły sprawiają, że trafiam do magazynu SHAPE, co daje kolejnego, napędowego kopa. Latem lecę na mój drugi kontrakt - tym razem do Hong Kongu, na początku trzymam się nieźle, a potem totalnie płynę i przylatuję do domu w formie utuczonej kluseczki, wracam na dobre do aktywności fizycznej. Tańczę, biegam, a potem zaczynam przygodę z siłownią.

2013 - Dużo się dzieje, blog jest już wielką machiną, mimo, że kończę studia i mam dla niego co raz mniej czasu. Latem lecę na swój ostatni kontrakt do Kantonu, mało pracuję więc jestem codziennie na siłowni i grzecznie chodzę wieczorem spać. Po powrocie oświadcza mi się mój mąż, a ja snuję plany i namawiam go do wyjazdu do Warszawy, której nienawidzi, ale mam tam opcję swojej wymarzonej pracy - bookera międzynarodowego w agencji, w której wcześniej pracowałam jako modelka.

2014 - Wiosną bronię licencjat na pełnym luzie, przygotowuje się do niego już mieszkając w Warszawie, gdzie przeprowadzamy się na początku roku. W pracy zajmuje się rynkiem azjatyckim, więc jako kompletny świr sprawdzam w nocy maile po 3 razy. Niestety czasu co raz mniej, ale na blogu lądują hity takie jak gryczanki, fasolowy jabłecznik czy jogurtowe sosy. Nie mogę iść na studia magisterskie bezpośrednio po licencjacie, bo skończyłam w środku roku, więc zapisuje się na studia podyplomowe z żywienia sportowców na AWF Warszawa.

2015 - W styczniu ze smutkiem rozstaje się z moją ukochaną pracą. Jestem totalnie wkręcona w siłownie, zmieniam kompletnie swoje patrzenie na trening, żywienie i sylwetkę - zdecydowanie więcej wagi przywiązuję do wartości odżywczych, a mniej do kalorii. Dalej mieszkamy w Warszawie, a ja decyduje się na jedyny, możliwy krok - otwarcie poradni online. Wiem, że dzięki Wam i Dietetycznym Fanaberiom sobie poradzę. Pod koniec roku z racji zmiany i odstawienia antykoncepcji zaczynają się moje problemy zdrowotne. W czerwcu wracamy do Gliwic, wyznaczamy datę ślubu na 2016 🙂

2016 - Rok zaczyna się tak intensywnie, że nie wiem co się dzieje, a mój organizm jest w stanie fatalnym. Czuje się strasznie, tracę połowe włosów, wiem dobrze co się święci - szybka diagnoza, Hashimoto. Jestem załamana, prowadzę wiele dziewczyn z tą chorobą i przeżywam to jak koniec świata. Z racji tego, że śpię po 12 godzin i nie funkcjonuje do końca normalnie - nie jestem w stanie sprostać stworzeniu książki z wydawnictwem, które zaproponowało mi współpracę.

W lipcu wychodzę za mąż, emocje opadają, hormony się regulują, wychodzę na prostą, ale blog mocno obrywa, szczególnie, że w kryzysie nie podchodzę do diety ascetycznie. Wciąż trenuję na siłowni, biorę już ponad 100% swojej masy ciała w martwym ciągu i świętuje swoje pierwsze podciągnięcie.

2017 - Kupujemy mieszkanie po mojej ukochanej babci, generalny remont, wymarzona kuchnia, trochę stresu i dużo radości. Mam ogródek, własnoręcznie z Tomkiem robimy nasz pierwszy trawnik. Mój organizm średnio radzi sobie ze stresem, zaczynam na długie tygodnie tracić apetyt, co utrudnia mi realizowanie planu treningowego, ale ostatecznie udaje mi się ukończyć Gliwcki Półmaraton.

Mało jem, dużo śpię i za dużo się stresuje, ale idą Święta, więc wszystko jest jakieś przyjemniejsze 🙂

Także jak widzicie.. wzloty i upadki jak u Was wszystkich, staram się poprawić częstotliwość publikacji nowych przepisów, ale jak już mam więcej czasu to kompletnie nie mam apetytu i jem to co akurat jestem w stanie, bo już dawno nie myślę w kategoriach "ale fajnie, że nie chce mi się jeść".

Tym bardziej doceniam tych wszystkich, którzy są ze mną na dobre i na złe!